507-Moja historia.

Witajcie!

Dzisiaj będzie bardzo nietypowy wpis, po bardzo długim czasie postanowiłam podzielić się z Wami swoim problemem związanym z mała ilością włosów, nadmiernym wypadaniem.

Na samym początku chce zaznaczyć , że ten wpis nie jest dla mnie łatwy bo mogę się założyć, że trzy czwarte ludzi czytających to z mojego miasta i tak nie rozumie problemu, który mi doskwiera od dzieciństwa.

Lecz przejdźmy do rzeczy. Mianowicie u mnie w rodzinie mama zawsze miała ogromną burzę włosów. Były to piękne, grube , brązowe loki. Tata także, nigdy nie narzekał na swoje włosy, ponieważ miał ich dużo ,a każdy kręcił się w inną stronę.  Wiadomo, że z wiekiem mama jak i tata stracili  „włosy z dawnych lat”.

Kiedy urodziła się moja siostra już wtedy rodzice wiedzieli, że tendencje z włosami odziedziczyła po mamie. Mieli racje z wiekiem kiedy rosła miała przepiękne, bujne, grube włosy. Dzięki temu nawet teraz kiedy ma bardzo, ale to bardzo mocno wycieniowane włosy nadal wygląda bardzo dobrze.

Cztery lata później urodziłam się ja. Mała, drobna blondynka. Niestety problemu zaczęły się już na samym początku. Miałam ogromną  tendencję do wycierania główki z tyłu  czaszki. Jest to normalne u wielu dzieci, włoski normalnie odrastają, lecz nie u mnie. Już wtedy ciężko było zadbać o to co maiłam na głowie. Rodzice mieli sporo pracy by zadbać o odrastanie włosów. Z wiekiem kiedy rosłam, włosy bardzo wolno się rozwijały, były liche, jasne, podatne na wszelkiego rodzaju przesuszenia, szybko się niszczyły. Jako jedyna w domu jestem naturalnie ciemną blondynką/ jasną brunetką. Od małego miałam problem z nadmiernym wypadaniem włosów.

Niestety przez to byłam narażona na chamskie odzywki ze strony rówieśników. Były to dość ostre docinki w stronę moich włosów. Nie potrafili zrozumieć, że jest to spowodowane chorobą i niestety jest to uwarunkowane genetycznie. Pamiętam czasy podstawówki jak dziewczyny biegały z grubymi warkoczami, a u mnie był problem ze zwykłym kucykiem, który był tak lichy, że wyglądał jakbym była starą babcią, która straciła już wszystkie włosy. Oczywiście rówieśnicy nie szczędzili na docinkach. Lecz zawsze najłatwiej jest oceniać kogoś kogo się nie zna, nie wie co się dzieje i łatwo jest znaleźć jedną osobę by chociaż odrobinkę poznęcać się nad tą osobą i miedzy znajomymi pokazać jakim to się jest „zajebistym”.  Teraz totalnie nie zwracam na to uwagi, przyzwyczaiłam się do tego, lecz absolutnie nie zapomniałam pewnym osobom chamskich dogryzek. Nie życzę by ich dzieci były potem tak traktowane.

Będąc w podstawówce rodzice zabrali mnie do lekarza na badania by dowiedzieć co się dzieje, czemu moje włosy rosną tak wolno i jest ich tak mało. Dlaczego w tak młodym wieku gubię tak wiele włosów. Niestety trafiliśmy na totalnie niekompetentnego lekarza, który totalnie olał problem z jakim przybyliśmy. Mama postanowiła po tym, że zmieni moją dietę. Odżywiałam się bardzo zdrowo, uprawiałam  sporo sportu, włosy były pielęgnowane tylko delikatnymi produktami. Mimo to niestety nie widzieliśmy efektów.

Będąc w gimnazjum totalnie dałam sobie spokój z dbaniem o włosy, powiedziałam rodzicom, że co ma być to będzie. Mam być łysa to będę taki mój los, a ja muszę się z tym pogodzić. Dlaczego podeszłam do tego w ten sposób? Ponieważ brakowało mi już sił do walki, widziałam jak rodzice bardzo starali się by mi pomóc, lecz efektów nie było widać. Automatycznie można było zauważyć zwątpienie rodziców jak i moje. Rodzice przystali na moje zdanie kiedy byłam w gimnazjum. Przestaliśmy robić cokolwiek w tym kierunku. Wtedy zaczęły się przygody ze ścinaniem włosów. Zależało mi na fryzurach, które będą dodawały mi objętości i będę mogła chociaż odrobinę przykryć moje problemy. Będąc u fryzjerki świetnie ułożyła mi włosy za pomocą suszarki i prostownicy. Wtedy się zaczęło…. Masakrowałam swoje włosy codziennie rano suszarką i prostownicą. To trwało bodajże 1,5 roku. Tak bardzo długo.

Kończąc gimnazjum czułam ulgę, że uwolnię się od złych wspomnień. Tak stanowczo mogę nazwać okres swojej młodości w szkole jako porażkę, ze względu na chamskich rówieśników, którzy widzą tylko czubek własnego nosa i próbują na siłę przypodobać się innym docinając komuś. Ludzie serio myślicie, że dzięki temu znajdziecie przyjaciół? Cóż za płytkie myślenie…

Idąc do technikum zmieniłam kolor włosów, założyłam bloga. Uznałam, że powrócę do walki o swoje włosy. Dlaczego? Mianowicie zaczęłam dostrzegać to, że niestety jest to problem genetyczny, którego będzie ciężko się pozbyć, lecz mimo wszystko podjęłam się walki.

Siadłam, któregoś razu z rodzicami za stołem i zaczęliśmy analizować nasze korzenie. Niestety problemy ujawniły się pierwsze u mojej siostry ciotecznej, lecz u niej występuje o wiele większy problem, ponieważ nie posiada włosów od początku czoła do połowy czaszki. Kolejna siostra ma bardzo rzadkie włosy, cienkie, jest ich mało, czyli problem podobny do mnie.

Widząc to zrozumiałam, że nie mogę się poddawać i muszę walczyć o swoje włosy. Wtedy się zaczęło. Sięganie po różnego rodzaju lepsze szampony, odzywki, maski do włosów, wcierki, olejki.

Tak mogę stanowczo powiedzieć, że od 3 lat dbam o swoje włosy bardzo intensywnie. Pobudziłam wiele cebulek i mam teraz o niebo więcej włosów niż kiedyś. Bardzo stanowczo dbam o to by było ich jeszcze więcej, na pewno się nie poddam i swoim rówieśnikom mogę podziękować za te docinki, bo dzięki temu zebrałam siłę w sobie i walczę o to by się coś zmieniło.

A osobom, które dokuczają innym ze względu np. na krzywe nogi, odstające uczy, czy nawet mała ilość włosów. Nie, dzięki temu nie zdobędziecie prawdziwych przyjaciół. Znalezienie sobie czarnej owcy to nie rozwiązanie na własne życie. Jeżeli nie macie wystarczająco interesującego własnego życia to zróbcie coś z tym, bo przykro patrzeć na to jak przez własną głupotę marnujecie każdą minutę własnego życia. Niektórzy niestety muszą dorosnąć do tego by to zrozumieć.

Dokuczając komuś innemu nie wiecie czy ta osoba jest chora, czy miała wybór przy swoim ciele. Myślicie, że dana osoba nie widzi swoich defektów? Jesteście w błędzie i nie musicie tej osobie tego pokazywać. Zacznijcie od siebie, czy oby na pewno jesteście idealni?

Dla osób, które borykają się z problemem wypadania włosów, potrzebują pomocy, chcą się dowiedzieć co robiłam by temu zapobiec zapraszam do prywatnej konwersacji na facebook’u czy drogą mailową. 

Udostępnij ten post